Ik heb nooit iets met status gehad. Ik heb nooit iets met mode gehad. Ik heb nooit iets met TV's gehad. Ik heb nooit iets met oppervlakkige en gemaakte mensen gehad. Ik heb nooit iets met consumeren gehad. Ik heb nooit iets met sieraden gehad. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Vijf jaren geleden keek ik eens naar mijn spaarrekening. Deze was fors. Fors voor mij. Maar klein voor een "modale Nederlander" die evenveel verdiende als ik. Je kan er een Mercedes uit het hoogste segment van kopen. Of een complete renovatie van een huis.
Maar, dit heeft mij nooit geïnteresseerd. Waarom zou ik geld wat ik verdiend heb en waar ik dus mijn leven voor opgegeven heb, uitgeven aan zoiets oppervlakkigs? Binnen een week ben je vergeten dat het nieuw is. Elke auto -Mercedes of Lada- brengt je van A naar B en in elke keuken kan je koken. Duur of goedkoop.
Wat is mijn "Mercedes" of merk-keuken? Wat was mijn grootste goed in het leven?
Dat ben ik zelf. De vrijheid om zelf dingen te doen die je wil doen. Dat is voor mij het belangrijkst. Belangrijker dan wat dan ook. Ik bepaal dat ik wil uitslapen. Dat ik nu wil fietsen. Dat ik straalbezopen op een woensdag de kroeg uitstrompel met een vriendin. En dan brak de dag erna de hele dag in bed blijf. Dat ik op een dinsdagochtend een kop koffie in een cafe drink en een krant lees. Dat ik kan reizen tot ik geen zin meer heb en dat ik alles gezien en beleefd heb. Dat niemand mij vertelt dat ik iets "moet" op het werk. Dat anderen mij dingen willen laten doen. En dat ik het moet doen omdat ik het geld zo hard nodig heb. Aan vrijheid, hieraan wil ik mijn geld uitgeven! Dat wist ik onbewust al heel lang.
Ik ging toen eens rekenen. Als ik 1000€ per maand nodig heb om ruim rond te komen, wat betekent dat eigenlijk? Het kwartje viel. Hard. Onopgemerkt had ik namelijk 11 jaren spaargeld verzameld. Gedurende 10 jaren werken. Door verandering van baan -die een stuk beter betaalde- had ik het grootste deel ook nog eens in de laatste 6 jaren bijeen gespaard. Zonder ook maar een seconde te realiseren dat ik ook maar iets in mijn leven miste. Ik had een auto, ging lekker een maand backpacken, zat 2x per week in de kroeg en een fijn sociaal leven.
Na een reorganisatie op mijn werk kwam ik onterecht op een intellectueel veel minder interessante plek terecht. Deze 11 jaren zakgeld hebben mij een enorme persoonlijke kracht gegeven. Namelijk: het totaal onafhankelijk zijn van de werkgever. Fuck You!
In plaats van dat de werknemer blij moet zijn met de werkgever, heb ik het daarom maar eens omgedraaid. Ik gebruikte de CAO in mijn voordeel. Zoals het overigens hoort!
Het eerst dat ik deed: een sabbatical. Ik heb er meerdere in een paar jaren gehad. Tot grote frustratie van de werkgever. Mijn uren verlaagde ik van 36 naar 24. Boem. Tijdens de sabbaticals heb ik gereisd. Veel gereisd. Lang gereisd. Elke keer kwam ik terug met nieuwe ideeën en perspectieven. Waardevoller dan een "Mercedes" van 50x de prijs.
De vrijheid die 24 uren werken mij gaf was onbetaalbaar. Vrijheid! Rust en ruimte in mijn hoofd! Mijn sociale netwerk explodeerde! Elk lang weekend was een feest!
Maar, deze mindering was natuurlijk wel financieel een ramp: €700 per maand minder. Maar ik had het er voor over. Meer dan voor over! Toen ben ik ook (nog) kritischer naar mijn uitgaven gaan kijken. Die auto? Gebruik ik nauwelijks, boeit mij ook niet. Hup, weg ermee. TV, dure mobiel abonnement had ik al niet, dus veel snijden was best lastig. Toch heb ik door veel uitgaven te vergelijken op internet, nog wel flink kunnen bezuinigen. De hypotheek heb ik tot de komma doorgerekend. Alle verzekeringen heb ik herzien. Alles heb ik optimaal gemaakt qua uitgave. En toen kwam het: ik hield maandelijks nog meer over dan toen ik 36 uren werkte. Ik spaarde al de helft met 36 uren. Nu spaarde ik 2/3 met 24 uren. Boem.
In deze 4 jaren van de wereld zien, slonk mijn spaargeld niet, maar steeg het ook niet. Met 3 dagen werken in de week, in 9 maanden tijd, kon ik deze periode van 3 maanden van niet bepaald goedkoop reizen, betalen. Voorlopig ben ik we even uitgereisd. En nu ik een jaar niet gereisd heb, zie ik pas echt hoe hard het gaat met sparen. Eind dit jaar zit ik op 15 jaren spaarbuffer. Het jaar erop zit ik op 18 en eind 2016 kan ik 22 jaren zonder te werken doorkomen. Eind 2017 staat de teller op 34. Het jaar daarop 44. Terwijl ik op een voor mij zeer comfortabel en zeer tevreden niveau leef.
Ik verklap mijn leeftijd. Ik "moet" nog 27 jaren tot mijn pensioen. Kijk eens hierboven wat in 2017 gebeurd... :)
(In deze voorbeelden reken ik met 6% rendement. Dit is 2% lager dan de gemiddelde beurskoers. Ik reken met 1% inflatie (mijn werkelijke inflatie is lager) en 1% VRH)
Vijf jaren geleden keek ik eens naar mijn spaarrekening. Deze was fors. Fors voor mij. Maar klein voor een "modale Nederlander" die evenveel verdiende als ik. Je kan er een Mercedes uit het hoogste segment van kopen. Of een complete renovatie van een huis.
Maar, dit heeft mij nooit geïnteresseerd. Waarom zou ik geld wat ik verdiend heb en waar ik dus mijn leven voor opgegeven heb, uitgeven aan zoiets oppervlakkigs? Binnen een week ben je vergeten dat het nieuw is. Elke auto -Mercedes of Lada- brengt je van A naar B en in elke keuken kan je koken. Duur of goedkoop.
Wat is mijn "Mercedes" of merk-keuken? Wat was mijn grootste goed in het leven?
Dat ben ik zelf. De vrijheid om zelf dingen te doen die je wil doen. Dat is voor mij het belangrijkst. Belangrijker dan wat dan ook. Ik bepaal dat ik wil uitslapen. Dat ik nu wil fietsen. Dat ik straalbezopen op een woensdag de kroeg uitstrompel met een vriendin. En dan brak de dag erna de hele dag in bed blijf. Dat ik op een dinsdagochtend een kop koffie in een cafe drink en een krant lees. Dat ik kan reizen tot ik geen zin meer heb en dat ik alles gezien en beleefd heb. Dat niemand mij vertelt dat ik iets "moet" op het werk. Dat anderen mij dingen willen laten doen. En dat ik het moet doen omdat ik het geld zo hard nodig heb. Aan vrijheid, hieraan wil ik mijn geld uitgeven! Dat wist ik onbewust al heel lang.
Ik ging toen eens rekenen. Als ik 1000€ per maand nodig heb om ruim rond te komen, wat betekent dat eigenlijk? Het kwartje viel. Hard. Onopgemerkt had ik namelijk 11 jaren spaargeld verzameld. Gedurende 10 jaren werken. Door verandering van baan -die een stuk beter betaalde- had ik het grootste deel ook nog eens in de laatste 6 jaren bijeen gespaard. Zonder ook maar een seconde te realiseren dat ik ook maar iets in mijn leven miste. Ik had een auto, ging lekker een maand backpacken, zat 2x per week in de kroeg en een fijn sociaal leven.
Na een reorganisatie op mijn werk kwam ik onterecht op een intellectueel veel minder interessante plek terecht. Deze 11 jaren zakgeld hebben mij een enorme persoonlijke kracht gegeven. Namelijk: het totaal onafhankelijk zijn van de werkgever. Fuck You!
In plaats van dat de werknemer blij moet zijn met de werkgever, heb ik het daarom maar eens omgedraaid. Ik gebruikte de CAO in mijn voordeel. Zoals het overigens hoort!
Het eerst dat ik deed: een sabbatical. Ik heb er meerdere in een paar jaren gehad. Tot grote frustratie van de werkgever. Mijn uren verlaagde ik van 36 naar 24. Boem. Tijdens de sabbaticals heb ik gereisd. Veel gereisd. Lang gereisd. Elke keer kwam ik terug met nieuwe ideeën en perspectieven. Waardevoller dan een "Mercedes" van 50x de prijs.
De vrijheid die 24 uren werken mij gaf was onbetaalbaar. Vrijheid! Rust en ruimte in mijn hoofd! Mijn sociale netwerk explodeerde! Elk lang weekend was een feest!
Maar, deze mindering was natuurlijk wel financieel een ramp: €700 per maand minder. Maar ik had het er voor over. Meer dan voor over! Toen ben ik ook (nog) kritischer naar mijn uitgaven gaan kijken. Die auto? Gebruik ik nauwelijks, boeit mij ook niet. Hup, weg ermee. TV, dure mobiel abonnement had ik al niet, dus veel snijden was best lastig. Toch heb ik door veel uitgaven te vergelijken op internet, nog wel flink kunnen bezuinigen. De hypotheek heb ik tot de komma doorgerekend. Alle verzekeringen heb ik herzien. Alles heb ik optimaal gemaakt qua uitgave. En toen kwam het: ik hield maandelijks nog meer over dan toen ik 36 uren werkte. Ik spaarde al de helft met 36 uren. Nu spaarde ik 2/3 met 24 uren. Boem.
In deze 4 jaren van de wereld zien, slonk mijn spaargeld niet, maar steeg het ook niet. Met 3 dagen werken in de week, in 9 maanden tijd, kon ik deze periode van 3 maanden van niet bepaald goedkoop reizen, betalen. Voorlopig ben ik we even uitgereisd. En nu ik een jaar niet gereisd heb, zie ik pas echt hoe hard het gaat met sparen. Eind dit jaar zit ik op 15 jaren spaarbuffer. Het jaar erop zit ik op 18 en eind 2016 kan ik 22 jaren zonder te werken doorkomen. Eind 2017 staat de teller op 34. Het jaar daarop 44. Terwijl ik op een voor mij zeer comfortabel en zeer tevreden niveau leef.
Ik verklap mijn leeftijd. Ik "moet" nog 27 jaren tot mijn pensioen. Kijk eens hierboven wat in 2017 gebeurd... :)
(In deze voorbeelden reken ik met 6% rendement. Dit is 2% lager dan de gemiddelde beurskoers. Ik reken met 1% inflatie (mijn werkelijke inflatie is lager) en 1% VRH)
waarom reken je met 1% VRH? Hij is toch 1.2%. Waarom zou je het afronden, en zo een minder precies resultaat krijgen?
BeantwoordenVerwijderenIk reken inderdaad met 1,2% VRH, ook al staat hierboven 1%. De getallen hierboven hierboven stop in de formules van www.berekenhet.nl. Die maakt standaard gebruik van een VRH van 1,2%.
BeantwoordenVerwijderen