Tijdens mijn erg leuke vrijwilligersavonden, wordt er vaak over het leven gesproken. Vandaag had ik onderstaande beleefd en ik vond het een leuk onderwerp.
Vandaag was namelijk op mijn "echte" werk, een collega jarig. Hoera! Taart en even gezellig ouwehoeren. Toen de nieuwe leeftijd bekend werd gemaakt, werd er (gegrapt?) dat hij "nog 10 jaar moet". Even viel een stilte.
Al deze collega's hebben in hun hoofd zitten dat je tot je 67 iets "moet". Iets "moeten", is iets dat opgedragen wordt door een ander. Je hebt blijkbaar geen keus. Dat impliceert namelijk het woord "moeten". Blijkbaar zit er bij hen iets in het hoofd dat ze allerlei dingen "moeten" en dan tot hun 67ste. En dat ze na hun 67 niet meer iets moeten.
Wat is dit moeten precies?
Ik gooide er eens een opmerking tegenaan. Wat moet je precies dan? Ja, werken zei 'ie. Alsof het de domste vraag was die je kon stellen. Andere collega's zuchten wat. Ook zij "moeten". Verder vraag ik niet door. Niemand hoeft te weten dat ik niet lang "moet". Sterker nog, dat ik helemaal niet "moet".
Het bizarre van dit alles, is de vanzelfsprekendheid waarmee dit gezegd wordt. Als ik deze mensen hoor praten, dan lijkt het wel of zij in een soort psychische gevangenis zitten. In een soort toestand dat ze gevangen houdt tot hun 67ste en waar geen ontsnappen mogelijk is. In een soort Matrix. Er is geen ontsnappen aan. Alsof ze in een soort gevangenis zitten met onzichtbare muren. Tot de muren op hun 67ste plotseling, als magie, weg zijn. En wat ga je dan ineens doen? Als je 80% van je volwassen leven in een kantoor gezeten hebt?
Hij heeft al 30 jaar een paar honderd euro per maand kunnen investeren. Dan was hij nu half miljonair geweest. Dan "moest" hij al lang niets meer. Maar die keuze maakte hij niet. Dus verdien je het ook om te "moeten" tot je oud en versleten bent.
Het lijkt werkelijk of ze in een andere wereld leven.
Vandaag was namelijk op mijn "echte" werk, een collega jarig. Hoera! Taart en even gezellig ouwehoeren. Toen de nieuwe leeftijd bekend werd gemaakt, werd er (gegrapt?) dat hij "nog 10 jaar moet". Even viel een stilte.
Al deze collega's hebben in hun hoofd zitten dat je tot je 67 iets "moet". Iets "moeten", is iets dat opgedragen wordt door een ander. Je hebt blijkbaar geen keus. Dat impliceert namelijk het woord "moeten". Blijkbaar zit er bij hen iets in het hoofd dat ze allerlei dingen "moeten" en dan tot hun 67ste. En dat ze na hun 67 niet meer iets moeten.
Wat is dit moeten precies?
Ik gooide er eens een opmerking tegenaan. Wat moet je precies dan? Ja, werken zei 'ie. Alsof het de domste vraag was die je kon stellen. Andere collega's zuchten wat. Ook zij "moeten". Verder vraag ik niet door. Niemand hoeft te weten dat ik niet lang "moet". Sterker nog, dat ik helemaal niet "moet".
Het bizarre van dit alles, is de vanzelfsprekendheid waarmee dit gezegd wordt. Als ik deze mensen hoor praten, dan lijkt het wel of zij in een soort psychische gevangenis zitten. In een soort toestand dat ze gevangen houdt tot hun 67ste en waar geen ontsnappen mogelijk is. In een soort Matrix. Er is geen ontsnappen aan. Alsof ze in een soort gevangenis zitten met onzichtbare muren. Tot de muren op hun 67ste plotseling, als magie, weg zijn. En wat ga je dan ineens doen? Als je 80% van je volwassen leven in een kantoor gezeten hebt?
Hij heeft al 30 jaar een paar honderd euro per maand kunnen investeren. Dan was hij nu half miljonair geweest. Dan "moest" hij al lang niets meer. Maar die keuze maakte hij niet. Dus verdien je het ook om te "moeten" tot je oud en versleten bent.
Het lijkt werkelijk of ze in een andere wereld leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten